Մասնավոր մի դպրոց Չիկագոյում բախվել էր յուրահատուկ խնդիրին.
Բարձր դասարանցիներն սկսել էին ակտիվորեն օգտագործել շրթներկը։ Դա հրաշալի էր, բայց շուրթերը ներկելուց հետո նրանք սիրում էին համբույրների հետքերը հանել հայելու վրա ՝ զուգարանում ։ Հետեւաբար, ամեն երեկո սպասարկող անձնակազմը ստիպված էր հայելու մեջ լվանալ աղջիկների շրթունքների տասնյակ հետքեր, բայց հաջորդ օրը աղջիկներն ամեն ինչ անում էին նորովի:
Ի վերջո, տնօրենը որոշել էր, որ ինչ-որ բան պետք է անել ։ Նա բոլոր աղջիկներին զուգարան էր կանչել եւ հանդիպել նրանց այնտեղ հավաքարարի հետ միասին. Նա պարզաբանել էր, որ բոլոր այդ կործանարար մատնահետքերը լուրջ խնդիր էին առաջացնում սպասարկող անձնակազմի համար, ում ամեն երեկո պետք էր մաքրել հայելիները ։
Ցուցադրելու համար, թե որքան դժվար էր մաքրել հայելիները, նա հավաքարարին խնդրել էր ցույց տալ աղջիկներին, թե որքան ջանք էր պահանջվում դրա համար ։ Նա հանեց պոլի փայտը, մտցրեց զուգարանակոնքի մեջ և սրբեց հայելին ։ Այդ ժամանակից ի վեր հայելու վրա շրթունքների եւ ոչ մի հետք էլ չի եղել ։
Կան ուսուցիչներ, եւ կան դաստիարակներ.
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zhamanc.ru-ն