Մայրս ընկերուհի ունի ։ Մի անգամ նա ինչ-որ աղբ է դուրս հանում ։ Իg սկ այնտեղ մի անօթեւան. Դե, նա դեն է նետում իր աղբը եւ գնում տուն:

Ամբողջ շաբաթ աշխատանքի էր գնում, իսկ բոմժը աղբամանների մոտ էր ՝ սառնարանի տակի ստվարաթղթե արկղում (ձմեռ էր, ցուրտ)։

Շաբաթ օրը բերել էին նրա նոր խոհանոցային սեղանը, իսկ հինը դնելու ոչ մի տեղ չկար. «Սեղանը դուրս կբերեմ մուտքի մոտ, դուռը կփակեմ, անօթեւանին կկանչեմ, թող աղբը հանի», այդպես էլ արեց։ Անօթեւանը բարձրացավ ,վերցրեց սեղանը եւ դուր տարավ. Նա գումար տվեց նրան :Բաց նա բարձրացեց իր աչքերը եւ ասաց:

— Կարող եմ տաք թեյ խմել, մի կտոր հացով: Դուք մի վախեցեք, ես այնտեղ պատուհանի կողքին նստած կսպասեմ:

Ընկերուհիս թեյ պատրաստեց եւ սենդվիչ կարագի հետ եւ երշիկ,ափսեի մեջ տաք բորշ լցրեց թթվասերով:

Դուրս բերեցի այս ամենը, իսկ ինքը ՝ դռան ետևից նայում էր ։Անօթեւանը կերավ, դեպի դուռը շրջվեց եւ հանգիստ ասաց:

— Շնորհակալություն: Աստված տեսնում է ամեն ինչ! — Եվ հեռացավ…

Այնպես որ, նա գնում էր աշխատանքի եւ կերակրում էր անօթեւանին.

Իսկ մի առավոտ գնաց, իսկ նա չկար, եւ երեկոյան չկար, եւ հաջորդ օրը չկար!

«Ուր է նա ։ Կարող է մյուս բակում լինել?»Խուզարկել եմ բոլոր բակերը ՝ ոչ չկա ։ Եւ նրա սրտում անհանգստություն կար : Նա գտավ նրան հիվանդանոցում: Ծեծված, սոված, կեղտոտ, իսկ երբ նրա աչքերը նրան տեսան, անպես լուսավորվեցին:! Կյանքը նրանց արթնացավ

— Իսկ ես ձեզ չէի սպասում։ Միայն հույս ունեի եւ հավատում էի. Իմ անունը Սերգեյ է. Ներեցեք, երևի անհարմար իրավիճակ է ։ Իսկ ես նույնիսկ հյուրասիրել չեմ կարող:

— Հիմար եք, Սերգեյ: Հյուրասիրել, քշել : Ես ապրել առանց քեզ չեմ կարող!

Հիվանդանոցից վերցրել էր նրան ընկերուհիս։ Նրանք քայլում էին կողք կողքի ։ Սերգեյը ձեռքը շատ ամուր էր պահում, հանկարծ դա միայն երազն էր, եւ նա այժմ կվերանա:

Արդեն 19 տարի է անցել։ Նրանք տարեց մարդիկ են ։ Նրանք երեխաներ ունեն. Իրենց բիզնեսը. Երկու մեքենա, 5 սենյականոց բնակարան, ամառանոց լողավազան. Իսկ նա դեռ ամուր է պահում նրա ձեռքը, իսկ հանկարծ նա կանհետանա:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց zhamanc.ru-ն