Ես հարցրեցի իմ հորը, թե արդյոք նա երբևէ լաց եղել է իր կյանքում, քանի որ ես չեմ հիշում նման բան ։
Նա ասաց. «Մի անգամ…»: Նա պատմեց, որ երբ ես 3 տարեկան էի, նա իմ առջեւ դրեց գրիչ, դոլար եւ խաղալիք . Նա ուզում էր տեսնել, թե ինչ եմ ես ընտրելու առաջարկից։
Կարծում եմ, որ շատ մարդիկ էին այդպես անում : Դա սովորություն էր, որի շնորհիվ դուք կարող եք որոշել, թե ինչ եք գնահատում ամենից շատ, երբ մեծանում եք: Այնպես որ, գրիչ սա միտքն է, որ փողը դա գումարն է, եւ խաղալիքը դա զվարճանք է. Նա պարզապես անում էր այն հետաքրքրասիրությունից եւ ձանձրույթից ելնելով .
Նրան հետաքրքիր էր տեսնել, թե ինչ եմ ես ընտրելու ։ Նա ասաց, որ ես պարզապես նստեցի եւ նայեցի այս բոլոր առարկաներին: Նա նստեց իմ առջեւ, եւ սպասում էր համբերատար.
Նրա խոսքով ՝ ես սողացել եմ նրանց մոտ, նա շունչը պահել էր, բայց ես հրել եմ ամեն ինչ եւ շարժվել դեպի իրեն ։ Նա չէր հասկանում, որ նա տարբերակներից մեկն էր, և ես ընտրեցի նրան ։ Եվ դա եղել էր առաջին եւ միակ անգամը ,երբ ես ստիպեցի նրան լացել.
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zhamanc.ru-ն