Վերջերս ես նկատեցի, որ մենք ուտելիքը կորում էր ։ Վարսակի փաթիլներ, խնձոր եւ թխվածքաբլիթներ: Այն, ինչ իրականում գրավեց իմ ուշադրությունը և ստիպեց խորհել, դա հացի բոքոնն էր և գետնանուշով կարագի բանկան։

Ես սկսեցի հետեւել եւ հասկացա, որ Ջեինը գողանում է ուտելիքը եւ պահում այն իր մեջքի պայուսակում, նախքան մենք դպրոց էինք գնում .

Երբ ես հարցրեցի նրան դրա մասին, նա ինձ արցունքներն աչքերին ասաց, որ փոքրիկ տղան իր դասարանում պատմեց նրան, որ ատում է հանգստյան օրերն, քանի որ նա ոչինչ չունի ուտելու այդ օրերին. Այնպես որ, նա որոշել էր նրան սնունդ տանել ուսումնական շաբաթվա ընթացքում, այնպես, որ նա եւ իր կրտսեր եղբայրը, ուտեն այն հանգստյան օրերին. Նա դա անում էր անկաշկանդ, քանի որ չէր ուզում շփոթեցնել նրան կամ անհանգստացնել ։

Դա, իրոք, զարմացրեց ինձ, քանի որ մենք ապրում էինք բավականին հարուստ թաղամասում, եւ չնայած ես բավականաչափ միամիտ չեմ, մտածելով, որ սննդի պակաս գոյություն չունի, ես շատ զարմացած էի, իմանալով, որ այս փոքրիկ տղան եւ նրա ընտանիքը կյանքի նման իրավիճակում էին:

Ես տեղադրել էի այն այստեղ ,որ հիշեցնեմ բոլորին (այդ թվում, ինձ), որ մենք երբեք չենք իմանա, թե ինչպես է ինչ-որ մեկը ապրում , որ կարիքները միշտ չէ, որ ակնհայտ են. Ամենափոքր ճանապարհին հասնելու համար ,այն կարող է ունենալ մեծ նշանակություն.

Բայց, այնուամենայնիվ, ես գնում եմ մի քանի լրացուցիչ արկղեր վարսակի փաթիլներով եւ նրանց այնպես դնում, որ իմ 6-ամյա աղջիկը կարողանա վերցնի. Ես նկատեցի, որ նրանք դեռ անհետանում են.

Նյութը հրապարակման պատրաստեց zhamanc.ru-ն