Դուք կարող է չիմանաք, թե ինչ է դա, մեծանալ բացարձակ աղքատության մեջ. Նախկինում մենք հայրիկիս հետ անօթեւան էինք, քանի որ հայրս կորցրել էր աշխատանքը, երբ տեղական գործարանը փակվեց, երբ նրանք որոշեցին արտադրությունը տեղափոխել Չինաստան: Մենք ունեինք չափազանց շատ պարտքեր , որպեսզի վճարեինք բնակարանի համար, այնպես որ, մենք ստիպված էինք հրաժարվել մեր տնից. Դա ցավալի էր, բայց մենք դա արել էինք.
Մի օր խանութի մոտ, կայանատեղիում ,ես գտա 20 դոլար, այդ ժամանակ ես մոտ 13 տարեկան էի: Ես եւ իմ հայրը այդ պահին բավականին աղքատ էինք. Գրողը տանի, մենք նույնիսկ տուն չունեինք։ Մենք գաղտնի քնում էինք, որտեղ նա աշխատում էր.
Ես, հավանաբար, պետք է պարզապես նրան տայի այդ գումարը, բայց ես ուզում էի զարմացնել նրան. Այնպես որ, ես գնացի խանութ եւ գնեցի մի քանի պաղպաղակ , եւ ապա գնացի այնտեղ, որտեղ նա աշխատում էր. Նա 30 րոպե ընդմիջում արեց, եւ մենք նստած էինք այգում, իր աշխատանքի մոտ եւ պարզապես խոսում էինք աշխարհի մասին, եւ թե ինչպես էինք մենք մտնում նրա մեջ . Դա մեկն էր այդ ժամանակների իմ լավագույն հիշողություններից. Այդ պահից ես փորձեցի հավաքել գոնե մի քիչ գումար եւ գնել մեզ համար որոշ կոնֆետներ, մի բաժակ արիշտա, պաղպաղակ կամ որեւէ այլ բան. Պարզապես այնպես որ, ես կարողանայի նստել եւ խոսել իմ հոր հետ իր 15-ժամյա աշխատանքային հերթափոխի միջեւ.
Այսպիսով, ով էլ որ կորցրել էր այդ 20 դոլարը, շնորհակալություն: Դա մութ ժամանակներ էին, եւ երջանկության այնպիսի պահեր, ինչպիսին այս մեկը, մեզ ստիպեցին անցնել այն:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց zhamanc.ru-ն
